Η δεκαετία που για αρκετούς ήταν της έκφρασης και της ευημερίας της λαικής τάξης, που όμως τα στοιχεία μαρτυρούν πως είναι υπεύθυνη για την κρίση που ακολούθησε.
Ακόμα κι αν παρουσιάζονται με σατιρικό ή ειρωνικό ύφος, οι αναφορές στην δεκαετία του ’80, είτε μέσω μελετών, αρθρογραφίας είτε καλλιτεχνικών έργων, συχνά προβάλλουν μία νοσταλγία για τα “ωραία” εκείνα χρόνια και την ευημερία που επικρατούσε στα ελληνικά νοικοκυριά. Αυτό το κλίμα αντανακλά μια κοινωνία που δεν διδάσκεται από τα λάθη της και είναι έτοιμη να τα επαναλάβει στην πρώτη ευκαιρία.
Όταν ξέσπασε η οικονομική κρίση το 2010, πολλοί κατηγορούσαν τις πολιτικές ηγεσίες για σπατάλη και κακοδιοίκηση που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή. Λίγοι όμως αναγνώριζαν ότι το κράτος βρέθηκε σε αδιέξοδο λόγω των λαϊκών πιέσεων για αυξημένες παροχές και γενναιόδωρη εισοδηματική πολιτική. Όταν ο τότε επικεφαλής του ΔΝΤ, Στρος-Καν, δήλωσε (5 Μαΐου 2010) ότι το 75% των κρατικών δαπανών στην Ελλάδα πήγαινε για μισθούς του δημόσιου τομέα και συντάξεις, το 20% για κρατικές δραστηριότητες και το 5% για εξυπηρέτηση εξωτερικών δανείων, λίγοι ήθελαν να το παραδεχτούν. Οι πολιτικοί ήταν οι αποδέκτες της λαϊκής οργής που νοσταλγούσε τα χρόνια της ευημερίας με δανεικά χρήματα.
Ακόμα και σήμερα, πολλοί βλέπουν με νοσταλγία την δεκαετία του ’80, η οποία οδήγησε στην πτώχευση, μετέτρεψε τους Έλληνες σε υποτελείς στην ίδια τους τη χώρα, υπονόμευσε τη δημοκρατία και ανάγκασε πολλούς νέους να μεταναστεύσουν. Αυτό συνέβη διότι η ζωή τότε ήταν εύκολη και το κράτος εξασφάλιζε απασχόληση, εισόδημα και σχετική ευημερία.
Όσοι προειδοποιούσαν τότε για τους επερχόμενους κινδύνους, δέχονταν φραστικές επιθέσεις και κατηγορούνταν για σκληρότητα και έλλειψη κοινωνικής ευαισθησίας. Οι πιέσεις για περισσότερες παροχές οδήγησαν σε καταστροφικές εξελίξεις.
Η καταστροφή της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας ήταν αναπόφευκτη υπό αυτές τις συνθήκες, αλλά η νοσταλγία για την καταστροφική αυτή πολιτική δεν εξαφανίστηκε ποτέ. Είναι κατανοητό, καθώς μια εποχή οικονομικής σιγουριάς και ευημερίας πάντα μένει στην ψυχή του λαού, ανεξάρτητα από την ευθύνη του για την επακόλουθη καταστροφή. Η λαϊκίστικη απάτη των πολιτικών εκείνης της εποχής ήταν εμφανής, και οι ηγεσίες έδειχναν ενδιαφέρον μόνο να είναι αρεστές στους εκλογείς, αγνοώντας την ορθολογική και αποτελεσματική πολιτική.
Για να αποφύγουμε μια νέα καταστροφή, είναι απαραίτητο ο κόσμος να καταλάβει την απάτη και να σταματήσει να τη νοσταλγεί, αναγνωρίζοντας τη δική του ευθύνη για τα περασμένα αδιέξοδα. Διότι συνέχιζε να πιέζει για παροχές, επιδόματα, υψηλότερες αμοιβές και διορισμούς στον δημόσιο τομέα. Αν δεν αναχαιτιστούν αυτές οι αντιλήψεις, δεν θα υπάρξει σωτηρία.
