Η στρατηγική που οδήγησε ξανά στην εξουσία το κόμμα των Εργατικών μετά απο 14 χρόνια.
Ο αρχηγός των Εργατικών στο Ηνωμένο Βασίλειο και σημερινός πρωθυπουργός, Κιρ Στάρμερ, την περασμένη Κυριακή παρακολουθούσε τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των γαλλικών βουλευτικών εκλογών. Η πορεία των εκλογών αυτών τον έκανε να νιώσει μεγάλη ικανοποίηση, καθώς επιβεβαίωσαν την ορθότητα των στρατηγικών του επιλογών στη χώρα του. «Το μάθημα που πρέπει να πάρουμε», είπε στους συνεργάτες του, «είναι ότι οι ανησυχίες των πολιτών για την καθημερινότητά τους διαφέρουν από ιδεολογίες και άλλα παρόμοια». Πιστός στον ρεαλισμό και αποφασισμένος πραγματιστής, ο Κιρ Στάρμερ επιδιώκει να αφήσει πίσω τις ιδεολογίες που υπόσχονται ανεκπλήρωτα όνειρα.
Πρέπει να υπερασπιστούμε την προοδευτική υπόθεση, αλλά να το κάνουμε κατανοώντας γιατί οι άνθρωποι είναι απογοητευμένοι από την πολιτική και κάνοντάς την ξανά να λειτουργεί για αυτούς, πρόσθεσε. Ο ηγέτης των Εργατικών πιστεύει ότι έχει ακούσει τις ανησυχίες των πολιτών της χώρας του και, καταρρίπτοντας ορισμένα «προοδευτικά» ταμπού, δήλωσε ότι η ανεξέλεγκτη μετανάστευση, για παράδειγμα, είναι σοβαρό και κρίσιμο πρόβλημα.
Στο πλαίσιο αυτής της λογικής, ο Keir Starmer σχεδίασε προσεκτικά την πορεία του προς την Downing Street, προσέχοντας τα βήματά του. Τους τελευταίους μήνες, απέφυγε να εκτεθεί, εκμεταλλευόμενος τις αποτυχίες και τις εσωτερικές διαμάχες των αντιπάλων του στους Τόρις. «Υπάρχουν δύο τρόποι να κάνεις πολιτική», είπε πρόσφατα ο Ντένις ΜακΣέιν, πρώην υπουργός για την Ευρώπη υπό τον Τόνι Μπλερ. «Ο ένας είναι να προκαλείς ενθουσιασμό υποσχόμενος πράγματα που δεν θα γίνουν. Ο άλλος είναι να προσφέρεις μια εικόνα ικανότητας». Αυτό επέλεξε ο Στάρμερ: κανένας πειραματισμός, μόνο ήρεμη δύναμη. Μια αποτελεσματική στάση μετά τα ταραχώδη χρόνια της εποχής Τζόνσον και τις επαναλαμβανόμενες εσωτερικές εξεγέρσεις των Τόρις. Όπως είπε ο ίδιος ο Στάρμερ: «Διαγωνίζομαι για να γίνω πρωθυπουργός, όχι για να διευθύνω ένα τσίρκο».
Ο σημερινός πρωθυπουργός σίγουρα δεν έχει τη θεατρικότητα του Tony Blair και δεν συγκεντρώνει την υποστήριξη που κέρδισε ο δημιουργός του “New Labour”. Κάποιοι στο στρατόπεδό του ανησυχούσαν ακόμη και για την έλλειψη χαρίσματος που θα μπορούσε να κοστίσει ακριβά στο κόμμα. Ο πρώην δικηγόρος συμπεριφέρεται περισσότερο σαν συμβολαιογράφος, προτιμώντας τις σοβαρές παρουσιάσεις από τους φλογερούς λόγους. Ακόμα και η εμφάνισή του φαίνεται αυστηρή, με το τετράγωνο πρόσωπο και τα γκρίζα μαλλιά του πάντα καλοχτενισμένα. Τον επικρίνουν για έλλειψη ενθουσιασμού και πάθους. Ωστόσο, δείχνει την αποφασιστικότητά του. «Μπήκα στην πολιτική για να αλλάξω ζωές, όχι για να είμαι στην αντιπολίτευση».
Και τελικά, ο άνθρωπος της «ήρεμης δύναμης» πέτυχε το στόχο του. Έφερε ξανά τους Εργατικούς στην εξουσία και έσβησε μια τραγική περίοδο για το ιστορικό αυτό κόμμα.
Τον Απρίλιο του 2020, ο Keir Starmer ανέλαβε την ηγεσία ενός κόμματος που είχε πληγεί από μια ιστορική ήττα στις βουλευτικές εκλογές λίγους μήνες νωρίτερα, τη χειρότερη των τελευταίων οκτώ δεκαετιών. Χάρη στο Brexit, οι Συντηρητικοί του Μπόρις Τζόνσον είχαν καταφέρει να καταρρίψουν τον «κόκκινο τοίχο» στη βόρεια Αγγλία, περιοχές της εργατικής τάξης που είχαν περιθωριοποιηθεί από την αποβιομηχάνιση. Ωστόσο, οι προσδοκίες για το Brexit απογοήτευσαν, επιδεινώνοντας τα λαϊκά αδιέξοδα. Ο νέος ηγέτης των Εργατικών άρχισε να διορθώνει την κληρονομιά του προκατόχου του, καταδικάζοντας τους «κόκκινους» του κόμματος και καθαρίζοντας την άσχημη δυσωδία του αντισημιτισμού που ο Κόρμπιν είχε επιτρέψει να ανθίσει. Η Εθνική Επιτροπή Ισότητας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (EHRC) είχε επισημάνει τις σοβαρές αποτυχίες των Εργατικών στον χειρισμό επίμονων καταγγελιών για αντισημιτισμό, οδηγώντας στην παραίτηση βουλευτών και μελών του κόμματος.
Αντιμετωπίζοντας την αριστερή πτέρυγα του κόμματός του, ο Στάρμερ προχώρησε σε ακόμα πιο ρεαλιστικές προσεγγίσεις σε σχέση με τον προκάτοχό του, Τζέρεμυ Κόρμπιν. Ο σημερινός ηγέτης των Εργατικών είναι πιο φιλικός προς την Ευρώπη, αν και δεν σκοπεύει να επαναφέρει το Brexit. Θέλει να βελτιώσει τις σχέσεις με την Ε.Ε., είναι υπέρμαχος του ΝΑΤΟ και κατανοεί την ανάγκη για ουσιαστική αμυντική προσπάθεια σε καιρούς αυξημένης διεθνούς ανασφάλειας. Ενώ ο Κόρμπιν προωθούσε τις ιδέες της εθνικοποίησης, ο Στάρμερ ακολούθησε τη γραμμή του Μπλερ για σεβασμό της ελεύθερης αγοράς.
Διακηρύσσει δυνατά ότι οι Εργατικοί είναι «υπέρ των επιχειρήσεων και των εργαζομένων» και «το κόμμα της δημιουργίας πλούτου». Μιλά για δημοσιονομική πειθαρχία και αρνείται ότι θέλει να αυξήσει τους φόρους, όπως τον κατηγορούν οι συντηρητικοί. Στηρίζει τον οικονομικό τομέα και έχει κερδίσει την αποδοχή των επιχειρηματιών. Οι Financial Times και ο Economist υποστήριξαν τους Εργατικούς, όπως και δύο δεξιές εκδόσεις, οι Sunday Times και η ταμπλόιντ The Sun.
Λογικά, ο νέος πρωθυπουργός στοχεύει σε δύο θητείες. Και προσφέρει ένα παράδειγμα, με μια σπάνια νίκη της αριστεράς στην Ευρώπη. «Συχνά, η βρετανική αριστερά είχε εμπνευστεί από την παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατία», προσθέτει ο MacShane. «Από αυτήν προσπαθούσαμε να πάρουμε μαθήματα Μπορεί όμως οι καιροί να αλλάζουν» Και όχι μόνο για την αριστερά, θα προσθέταμε εμείς.
