Για πολλά χρόνια, το Κέντρο θεωρήθηκε ως η μόνη πολιτική επιλογή. Μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού».

Ο συνδυασμός της φιλελεύθερης δημοκρατίας, της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής και των μορφών του ατλαντισμού προτάθηκε ως το αναπόφευκτο μέλλον. Ό,τι άλλο απορρίφθηκε ως επικίνδυνο «άκρο» ή απειλητικός «λαϊκισμός». Αυτό οδήγησε συχνά σε σκληρή καταστολή μεγάλων κινημάτων, με τη Γαλλία να ηγείται αυτής της τάσης. Ο Εμανουέλ Μακρόν υποσχέθηκε ένα νέο Κέντρο, απαλλαγμένο από ιστορικές αναφορές και ευαίσθητο σε ζητήματα όπως η κλιματική κρίση.

Ωστόσο, τώρα, με την άνοδο της Ακροδεξιάς που διεκδικεί την εξουσία σε χώρες όπως η Γαλλία, το Κέντρο δεν φαίνεται να είναι το απαραίτητο αντίβαρο. Αντιθέτως, η μόνη πραγματική εναλλακτική στο γαλλικό πολιτικό σκηνικό είναι ένας συνασπισμός αριστερών δυνάμεων, που περιλαμβάνει και εκείνους που μέχρι πρόσφατα χαρακτηρίζονταν ως «αριστερό άκρο». Παρά την εσωτερική του ανομοιογένεια, αυτός ο συνασπισμός αναδεικνύει τη σημερινή πραγματική διαιρετική γραμμή.

Το τρέχον δίλημμα δεν είναι πλέον η κεντρώα υπεράσπιση του υπάρχοντος έναντι της Ακροδεξιάς. Σε μια Ευρώπη που εξαντλεί την ηγεμονική επιρροή του νεοφιλελευθερισμού, η πραγματική πόλωση είναι μεταξύ της Ακροδεξιάς, που συνδυάζει τη νεοφιλελεύθερη οικονομία με εθνικιστική ρητορική και αυταρχική πολιτική, και μιας εναλλακτικής προσέγγισης που προάγει τα δημοκρατικά δικαιώματα και την κοινωνική δικαιοσύνη. Αυτό υπογραμμίζει ότι η δημοκρατία δεν αφορά την αποδοχή αναπόφευκτων επιλογών, αλλά την ικανότητα να επιλέγουμε έναν εναλλακτικό δρόμο.