Στη λέξη θράσος, νοσηρό, εγκληματικό θράσος, θα μπορούσε να καταχωριστεί επεξηγηματικά η επιστολή μετάνοιας αυτού του, μέχρι προσφάτως, συμπαθητικού, εν τέλει φαιδρού ενήλικα.
Άνθρωποι που όλα τα παίρνουν στην πλάκα. Και ακόμα χειρότερα, όλα, στο τέλος, κάπως τακτοποιούνται.
«Έκανα μια απαράδεκτη πράξη, εις βάρος ενός ανθρώπου που δεν με είχε βλάψει. Έκανα την πράξη αυτή υπό την επήρεια κακής συγκυρίας στη ζωή μου, χωρίς καμία πρόθεση να βλάψω, να προσβάλω ή να ζημιώσω κανέναν». Πας καλά; Αν όλα αυτά έγιναν χωρίς πρόθεση να βλάψεις, τότε τι θα μπορούσες να πράξεις με πρόθεση; «Ήταν μια τεράστια απερισκεψία».
Απερισκεψία; Απερισκεψία; Η λέξη-κλειδί! Η επιλογή της αρκεί για να αποκαλυφθεί, σε όλο το δραματικά κατηφορικό «μεγαλείο» του, το «σύστημα» ηθικής και αξιών του ανθρώπου. Ακόμα και την ύστατη στιγμή τού πλήρους εξευτελισμού και κατάντιας του… Εκεί που πρέπει να τον λούζει η ντροπή και να γίνει πιο σκληρός από σκληρός με τον εαυτό του… «Απερισκεψία». Τόσο κοντά σε ένα επόμενο «Έλα μωρέ… Εντάξει».
Ταπείνωσε, ξέσκισε την αξιοπρέπεια, περιέπαιξε, εγκλημάτησε πάνω σε άνθρωπο «που δεν με είχε βλάψει». Και; «Το μετάνιωσα πικρά και ειλικρινά, μάλιστα δεν περνάει ούτε μια μέρα έως και σήμερα που να μην το μετανιώνω». Από πότε μετράει το μετάνιωμά του; Από χθες που βγήκαν όλα στη φόρα; Από ποια σιγουριά «ψωροδιασημότητας» ανδρώθηκε μέσα του το ότι μπορεί να περιπαίζει το σύμπαν όλο;
Από τη στιγμή που ως «επώνυμο» δεν τον εντόπιζαν για το αυτόφωρο στην αχανή ήπειρο Αλόννησο; «Ζήτησα συγγνώμη από το εν λόγω πρόσωπο και επανόρθωσα εμπράκτως χωρίς να θεωρώ ότι η μεταμέλειά μου εκμηδενίζει την απαξία της πράξης». Ποιας πράξης; Της απερίσκεπτης; Να υποθέσω ότι τα βίντεο συνέχιζαν να παίζουν απερίσκεπτα, αφ’ εαυτού τους, μετά την απόσυρση της μήνυσης; «Στο εξής απέχω από την εκπομπή θέλοντας να τους απαλλάξω από αυτή τη δύσκολη θέση». Δηλαδή, ήταν στη δική του διακριτική ευχέρεια η αποχώρηση του ή μη; «Μεταμελήθηκα ειλικρινά», πότε; Σε ποια από τις 300 φωτογραφίες που διέσπειρε μεταμελήθηκε;
Αγαπημένοι μου αναγνώστες, στη λέξη θράσος, νοσηρό, εγκληματικό θράσος, θα μπορούσε να καταχωριστεί επεξηγηματικά η επιστολή μετάνοιας αυτού του, μέχρι προσφάτως συμπαθητικού, εν τέλει φαιδρού ενήλικα. Τι σου είναι ο άνθρωπος; Πόσα συρτάρια έχει; Και πόσο δεν γνωρίζουμε αυτούς που νομίζουμε ότι γνωρίζουμε γιατί τους «βλέπουμε». Άνθρωποι που όλα τα παίρνουν στην πλάκα. Και ακόμα χειρότερα, ότι όλα, στο τέλος, κάπως τακτοποιούνται. (Για να ξαναρχίσει η πλάκα.).
Το έχω ξαναγράψει. Ζούμε την πιο πονεμένα «ωραία» εποχή όλων των αιώνων. Εκεί που μοιάζει ότι τελειώνουν οι πλάκες! Και που με μια μαγική συνεννόηση, γινόμαστε μια αλυσίδα προστασίας.
