Το 2022 μπήκε κάπως δυσοίωνα και όλοι εύχονται να τελειώσει αυτός ο εφιάλτης που ζούμε.
Ο κορωνοϊός έχει οδηγήσει στην απομόνωση αρκετούς ανθρώπους. Βιώσαμε αρκετές καραντίνες, έμμεσες και άμεσες. Σίγουρα, μας επηρέασε σε μεγάλο βαθμό. Οι σχέσεις μας άλλαξαν. Εκτός από την πραγματική καραντίνα, η πανδημία οδήγησε αρκετές οικογένειες στον «διχασμό»: την «οικογενειακή καραντίνα».
Θα έχετε ακούσει πολλούς να λένε πως έχουν ένα άτομο στην οικογένειά του που είναι «αρνητής». Αρνητής του εμβολίου. Αρνητής του κορωνοϊού. Αρνητής της πανδημίας (ίσως και «θεματοφύλακας του Συντάγματος» τώρα που τείνει να γίνει της… μόδας για κάθε λογής περιθωριακό).
Διαβάζω σε έρευνα της Focus Bari | YouGov, που έγινε τον περασμένο Οκτώβριο, σε δείγμα 635 ατόμων 18-74 ετών, πως το 19% των Ελλήνων είναι διστακτικοί ή αρνητικοί στο εμβόλιο Covid-19. Σίγουρα δεν πίστευα πως κάποιος δικός μου άνθρωπος θα μπορούσε να είναι ποτέ μέσα σε αυτό το ποσοστό.
Η δική μου «οικογενειακή καραντίνα» ξεκίνησε όταν εμφανίστηκαν τα εμβόλια.
Σύσσωμη η επιστημονική κοινότητα δούλεψε σκληρά, ερευνητικές ομάδες ενώθηκαν και το αποτέλεσμα ήταν πρωτοφανές: γρήγορα, το ένα μετά το άλλο, άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους τα εμβόλια, αρχικά για τους ηλικιωμένους και τα ευπαθή άτομα.
«Ευτυχώς τώρα με τα εμβόλια ίσως περιοριστεί κάπως όλο αυτό. Ίσως μειωθούν οι θάνατοι, αφού αυτός είναι ο σκοπός του εμβολίου. Τουλάχιστον δεν θα χάσουμε κάποιον δικό μας άνθρωπο αν πάνε όλα καλά και σίγουρα δεν θα χαθούν άλλοι συμπολίτες μας», είπα στην αδερφή μου. «Εντάξει θα δούμε πόσο αποτελεσματικά είναι. Εγώ το σκέφτομαι αν θα το κάνω», ήταν η απάντηση που έλαβα. Καμπανάκι νούμερο ένα.
Το διάστημα πέρασε και ήρθε η σειρά μου να εμβολιαστώ, αφού πρώτα και οι δυο γονείς, αλλά και ο παππούς, η θεία, ο θείος, τα ξαδέρφια και άλλοι είχαν κλείσει τα ραντεβού τους για να κάνουν την πρώτη δόση.
Τηλεφώνησα στην αδερφή μου που μένει εκτός Αττικής και αφού είπαμε τα νέα μας, την ρώτησα- γεμάτος αισιοδοξία- πότε έχει κλείσει να κάνει το ραντεβού για την πρώτη δόση του εμβολίου.
Στην απάντησή της υπέβοσκε μία απορία, σίγουρα ορισμένα ερωτήματα και αναντίρρητα μία αμφισβήτηση: «Ξέρεις, εγώ με τον σύζυγό μου αποφασίσαμε τουλάχιστον για την ώρα να μην κάνουμε το εμβόλιο. Ίσως το κάνουμε λίγο αργότερα. Δεν ξέρεις ποιες μπορεί να είναι οι παρενέργειές του. Είδα στις ειδήσεις και διάβασα για ένα άτομο που…».
Στην αρχή είπα- από μέσα μου- πως δεν είναι δυνατόν δύο νέοι άνθρωποι, με υψηλό μορφωτικό επίπεδο, να είναι σκεπτικοί απέναντι στο εμβόλιο, απέναντι σε οποιοδήποτε εμβόλιο. Στη συνέχεια – καλή τη πίστη- υπέθεσα πως μπορεί απλά να είναι διστακτικοί και πως σίγουρα θα αλλάξουν γνώμη. Καμπανάκι νούμερο δύο.
Πρώτη δόση και για μένα, δεύτερη δόση για τους γονείς μου και όλα (!) τα συγγενικά μου πρόσωπα. «Τουλάχιστον τώρα ξέρω πως αν νοσήσω θα είμαι πιο ασφαλής, δεν θα κινδυνέψω τόσο. Αν τηρήσω τα μέτρα προστασίας και αποφύγω τις πολλές επαφές, θα περάσει γρήγορα όλο αυτό. Ίσως και να μην κολλήσω.», σκεφτόμουν. Δεύτερη δόση και στη συνέχεια και τρίτη. Για όλους.
Λίγο πριν τα Χριστούγεννα ο εφιάλτης είχε επιστρέψει για τα καλά καθώς η μετάλλαξη «Όμικρον» σάρωνε την Ευρώπη, αλλά και τη χώρα μας και όλοι διακρίναμε πως η κυβέρνηση θα λάβει και πάλι μέτρα, μετά τις απαραίτητες εισηγήσεις των ειδικών, ούτως ώστε να αναχαιτίσει και αυτό το νέο- ακόμη πιο επιθετικό- κύμα.
Αποφάσισα να πάω διακοπές στο χωριό μου, μετά από χρόνια και να δω τους αγαπημένους μου συγγενείς.
Η αδερφή μου διαμένει αρκετά κοντά, αλλά δεν με είχε ενημερώσει για το εάν είχε κάνει το εμβόλιο ή όχι. Θα μπορούσα κάλλιστα να την επισκεφθώ, μετά από καιρό.
Ο διάλογός μας, πριν το ταξίδι μου, ήταν αφοπλιστικός:
«Δεν θα έρθεις και σε εμάς;», με ρώτησε για να απαντήσω: «Κάνατε τελικά τα εμβόλια;».
«Όχι, δεν τα κάναμε και ούτε πρόκειται να τα κάνουμε. Δεν καταλαβαίνω τι σχέση έχει αυτό με το εάν θα έρθεις να μας δεις», ήταν η απάντησή της.
Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Τα αντανακλαστικά μου λειτούργησαν άμεσα: «Αυτό που σκέφτομαι είναι πως δεν μπορώ να σας επισκεφθώ γιατί νιώθω πως αν είμαι φορέας του ιού θα σας τον μεταφέρω σίγουρα, εφόσον μείνουμε μαζί. Από τη στιγμή που δεν έχετε κάνει το εμβόλιο, θεωρώ πως αν σας κολλήσω μπορεί να νοσήσετε βαριά. Αυτό εγώ δεν θα το άντεχα. Στο χωριό έχουν κάνει όλοι και τις τρεις δόσεις. Θα κάνω ένα τεστ και θα τους δω. Οι πιθανότητες να νοσήσουν βαριά είναι λιγότερες. Στις ΜΕΘ τα κρεβάτια έχουν γεμίσει με ανεμβολίαστα άτομα».
Σιωπή. Αυτό που άκουσα ίσως να σας είναι οικείο: «Έχεις επηρεαστεί από την προπαγάνδα του εμβολίου και δεν με βλέπεις. Είναι λόγος αυτός για να μην έρθεις και σε εμάς;».
Τρίτο καμπανάκι και καθοριστικό: Η αδερφή μου ήταν αρνήτρια. Η απόσταση της καραντίνας λόγω των μέτρων και της απαγόρευσης της διαδημοτικής μετακίνησης μας είχε απομακρύνει τόσο που δεν είχα αντιληφθεί τι ακριβώς συνέβαινε, τι ακριβώς πίστευε και τι ακριβώς σκεφτόταν ένα από τα αγαπημένα μου πρόσωπα.
Δικαίωμά της- και μάλιστα αναφαίρετο- να μην εμβολιάζεται. Δικαίωμά μου- και μάλιστα χωρίς δεύτερη σκέψη- να μην θέτω σε κίνδυνο τη ζωή της. Να μην θέλω να πάρω κανένα «κρίμα στον λαιμό μου». Ίσως αν τελειώσει ο κορωνοϊός να σταματήσει και η δική μου «οικογενειακή καραντίνα».
