Η Συμφωνία των Πρεσπών μπορεί σήμερα να μην βρίσκεται στο στόχαστρο της επικαιρότητας, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι έχει κλείσει και η πληγή στο εσωτερικό της χώρας μας για την κύρωσή της.
Αισθήματα όπως αυτά της “κλοπής της εθνικής μας ταυτότητας” μέσω της νομιμοποίησης μιας διαστρεβλωμένης εθνικής – ταυτοτικής ιστορίας δεν παραγράφονται εύκολα από τη μνήμη των πολιτών.
Εξάλλου πρόκειται για μια συμφωνία η οποία προχώρησε και τελικά υπεγράφη, παρά το γεγονός των μαζικών διαδηλώσεων σε όλη την Ελλάδα, με το ποσοστό μη αποδοχής της να αγγίζει ακόμα και το 75%.
Η λύση του ονοματολογικού ζητήματος της γείτονος χώρας, όπως την προώθησε ο κος Τσίπρας σε συνεργασία με τον κο Κοτζιά, δεν κατάφερε ποτέ να αποκτήσει φιλικά προσκείμενα ερείσματα εντός της χώρας, όμως απ΄ ότι φάνηκε για την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό δεν ήταν αρκετό.
Η ιστορία πλέον έχει γράψει ότι από τις 12 Φεβρουαρίου 2019 η Π.Γ.Δ.Μ μετονομάστηκε και επίσημα σε Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας, ενώ ορίζεται επίσης η ιθαγένεια και η γλώσσα των γειτόνων ως “Μακεδονική”.
Πόσο εύκολο όμως είναι να ακυρωθεί η Συμφωνία των Πρεσπών; Ή μάλλον για την ακρίβεια, είναι εφικτό ένα τέτοιο σενάριο;
Η Συμφωνία των Πρεσπών ανήκει στις διεθνείς Συμφωνίες οι οποίες διέπονται από το Δίκαιο των Συνθηκών και είναι δεσμευτικές για τα δύο κράτη.
Οι νόμιμες ενέργειες που δίνονται ως δυνατότητα στα κράτη είναι:
- Ακυρότητα
- Καταγγελία
- Λήξη ή Αναστολή
Για να ισχύσει το σενάριο της Ακυρότητας πρέπει η συμφωνία να είχε υπογραφεί εξαιτίας πλάνης, απάτης, δωροδοκίας ή εξαναγκασμού με απειλή ή χρήση βίας. Κάτι τέτοιο δεν ίσχυσε στην παρούσα συμφωνία επομένως δεν είναι εφικτή η ακύρωσή της με επίκληση εξ’ αυτών των διατάξεων.
Όσον αφορά την Καταγγελία, στο άρθρο 20 παρ. 9 της Συμφωνίας των Πρεσπών επισημαίνεται ότι δεν μπορεί να υπάρξει καμία αλλαγή στα άρθρα που κάνουν λόγο για την ονομασία της χώρας, τη γλώσσα και την ιθαγένεια, οπότε τα κομβικά ζητήματα τίθενται εξαρχής εκτός πλαισίου καταγγελίας.
Το τρίτο σενάριο τώρα που είναι αυτό της λήξης της Συμφωνίας είναι το μοναδικό το οποίο νομικά μπορεί να σταθεί υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Σε περίπτωση που μια χώρα εκ των δύο αντιληφθεί να υφίσταται παραβίαση των όρων και των κανονισμών της συμφωνίας τότε οφείλει άμεσα να το γνωστοποιήσει.
Υπάρχουν και φωνές βέβαια οι οποίες κάνουν λόγο για μονομερή ακύρωση της Συμφωνίας από μεριάς της Ελλάδας πιστεύοντας ότι αυτός είναι ο σωστός τρόπος για να αρθεί η Συμφωνία.
Σε αυτό το σενάριο όπου ουσιαστικά η χώρα μας θα κινηθεί αντίθετα στους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου τους οποίους ως κράτος σεβόμαστε απόλυτα και βασίζουμε τα εθνικά και κυριαρχικά μας δικαιώματα, δίνοντας την ευκαιρία καταρχάς στα Σκόπια να ονομάζονται όπως αυτοί θέλουν, δηλαδή Μακεδονία σκέτο.
Επιπλέον δίνουμε πάτημα και στους εξ’ ανατολάς γείτονες, να αμφισβητήσουν και αυτοί με την σειρά τους την Συνθήκη της Λωζάνης. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο μόνο θετικό δεν θα ήταν για την χώρα μας, καθώς διπλωματικά θα είχαμε απωλέσει το ισχυρότερο μας όπλο και θα δίναμε πάτημα για έκνομες ενέργειες που θα έθεταν σε κίνδυνο τα εθνικά μας συμφέροντα.
