Φέτος συμπληρώνονται 204 χρόνια από την αρχή της αιματηρής μάχης που έδωσαν οι Έλληνες για την απελευθέρωσή τους από την Οθωμανική κυριαρχία. Η ιστορία αυτής της επανάστασης είναι γεμάτη ηρωισμό, αλλά και σφαγές και άλλες θηριωδίες, που θυμίζουν προδοσία και απόγνωση.
Διαβάζοντάς την σήμερα, φαίνεται σχεδόν απίστευτο πώς μια μικρή στρατιωτική δύναμη, κυρίως από ατάκτους αντάρτες που σχεδόν διαλύθηκαν από τις εσωτερικές συγκρούσεις, κατάφερε να νικήσει μια τόσο ισχυρή αυτοκρατορία όπως η Οθωμανική.
Η Ελληνική Επανάσταση δεν έγινε ευχάριστα δεκτή από τις τρεις μεγάλες δυνάμεις της εποχής, την Αυστρία, την Πρωσία και τη Ρωσία, οι οποίες είχαν σχηματίσει την Ιερά Συμμαχία μετά τους Ναπολεόντειους πολέμους για να καταπνίξουν οποιαδήποτε απόπειρα επανάστασης στην Ευρώπη. Επομένως, κανείς δεν βιάστηκε να βοηθήσει τους Έλληνες επαναστάτες, πόσο μάλλον να αναγνωρίσει διπλωματικά το ελληνικό κράτος εκείνη την εποχή.
Έκπληξη από την Καραϊβική
Η έκπληξη ήρθε από μια μικρή και απομακρυσμένη χώρα, που και η ίδια είχε μόλις ιδρυθεί μετά από μια αιματηρή επανάσταση, την Αϊτή. Η Αϊτή ιδρύθηκε ως ελεύθερο και ανεξάρτητο κράτος το 1804, μετά την εξέγερση των σκλάβων στις φυτείες ζάχαρης εναντίον των Γάλλων κυρίων. Ο ηγέτης τους ήταν ο στρατηγός Τουσέν Λουβερτιύρ, και μετά τη σύλληψή του από τους Γάλλους, τις μάχες συνέχισε ο Ζαν-Ζακ Ντεσαλίν.
Μετά την ανεξαρτησία, ο τελευταίος αυτοανακηρύχθηκε Γενικός Κυβερνήτης για τη ζωή του και αργότερα αυτοκράτορας. Το 1822, το έτος μετά την ελληνική επανάσταση, η Αϊτή κυβερνιόταν από τον πρόεδρο Ζαν Πιέρ Μπογιέ, πρώην επαναστάτη ηγέτη.
Αυτός έλαβε μια επιστολή από τον διάσημο Έλληνα λόγιο Αδαμάντιο Κοραή, που υπογραφόταν επίσης από άλλους γνωστούς Έλληνες στο Παρίσι, ζητώντας βοήθεια για την ελληνική επανάσταση. Η επιστολή είχε γραφεί με τη σύσταση του διάσημου Γάλλου στρατηγού Λαφαγιέτ.
Φυσικά, η απόσταση και ιδιαίτερα η οικονομική κατάσταση της Καραϊβικής χώρας δεν επέτρεπαν άμεση και συνεχιζόμενη βοήθεια, ωστόσο ο πρόεδρος της Αϊτής έστειλε απάντηση λέγοντας ότι η χώρα του ήταν πολύ φτωχή και ότι ο αγώνας εναντίον των Γάλλων αποικιοκρατών δεν είχε τελειώσει ακόμα. Παρ’ όλα αυτά, έγραψε ότι υποστηρίζει θερμά την ελληνική υπόθεση και αναγνωρίζει το δικαίωμα των Ελλήνων στην αυτοδιάθεση.
Συμβολικά, η Αϊτή έστειλε μερικές τόνους καφέ για να πουλήσουν οι Έλληνες επαναστάτες, καθώς και 100 εθελοντές, οι οποίοι δυστυχώς όλοι πέθαναν κατά τη διάρκεια του θαλάσσιου ταξιδιού. Αυτό το δείγμα αλληλεγγύης από τον λαό της Αϊτής, ακόμα κι όταν η χώρα τους ήταν καταστραμμένη από τον αγώνα για τη δική τους ελευθερία, παραμένει στη μνήμη και την καρδιά του ελληνικού λαού ως μια από τις πιο πολύτιμες εκφράσεις ανθρωπιάς και εκτίμησης.
