Η Τζεβριέ είναι η 16η νεκρή από το χέρι τού συζύγου γυναίκα εν έτει 2021.
Τρία ανήλικα παιδιά μένουν ορφανά, δυο γονείς θρηνούν το παιδί τους και μια ολόκληρη κοινωνία πενθεί τις ανυπεράσπιστες γυναίκες-θύματα που πεθαίνουν μόνες και αβοήθητες μέσα σε έναν ατέρμονο φαύλο κύκλο βίας: τραυματισμένη, ένα βήμα πριν από το τέλος η Τζεβριέ συνέχισε να προστατεύει τον θύτη της. «Έπεσα από τις σκάλες» είπε, κρατώντας σιωπηλό τον σωματικό πόνο και την ψυχική οδύνη που βίωνε. Πόσες, άραγε, φορές είχε εξαναγκαστεί να αρνηθεί μέσα της την κακοποίηση που βίωνε; Να δικαιολογήσει τον θύτη ότι βρέθηκε εκτός εαυτού, ότι ήταν κουρασμένος, ότι τον προκάλεσε η ίδια, ότι έκανε χρήση ναρκωτικών ουσιών…
Με μεγάλη μου απογοήτευση αλλά και λύπη, άκουσα σε κεντρικό δελτίο ειδήσεων δημοσιογράφο να περιγράφει το ειδεχθές έγκλημα ως εξής: «Πιθανώς δεν ήξερε τι έκανε επειδή έκανε χρήση ουσιών». Αρνούμαι κατηγορηματικά μια τέτοια εκδοχή που ύπουλα ψυχιατρικοποιεί τα κίνητρα αυτής της ανθρωποκτονίας. Η Τζεβριέ κακοποιούνταν καθημερινά. Με ή χωρίς χρήση. Και αυτό συνέβαινε επειδή ο θύτης θεωρούσε απόλυτο δικαίωμά του να την έχει κτήμα του, να την ελέγχει, να την εξουσιάζει, να την ταπεινώνει, έτσι απλά, γιατί θεωρούσε τον εαυτό του ανώτερο.
Μπορεί, φέρ’ ειπείν να ένιωθε ότι διακατέχεται από ένα υπέρμετρο αίσθημα δικαιοδοσίας ή ότι δικαιούται να εκφορτίζει τα συναισθήματά του με όποιον τρόπο του αρέσει. Κατ’ εμέ, η χρήση, όταν συνέβαινε, μπορεί να ήταν και ένα ξέσπασμα, μια εκτόνωση με στόχο το αίσθημα θριάμβου, μετά και όχι πριν από τα περιστατικά βίας, τα οποία μοιάζει να τον γέμιζαν με παθολογικά αισθήματα ναρκισσισμού και να επιτελούσαν ένα είδος συναισθηματικής τακτοποίησης.
Δεν θα μάθουμε ποτέ αν η Τζεβριέ υπέμενε αυτόν τον καθημερινό εφιάλτη επειδή τον αγαπούσε πολύ ή ένιωθε ότι η βία που εισέπραττε της άξιζε, ή αν νόμιζε ότι μένοντας, οχύρωνε τα παιδιά της με μια κατασκευασμένη οικογενειακή θαλπωρή, ούτε αν η οικογένειά της την απέτρεπε από το να «διαλύσει» τον γάμο της, ή αν ο θύτης την είχε απομονώσει τόσο, που δεν υπήρχε κανείς να τη σώσει.
Η Τζεβριέ, όπως και εκατομμύρια άλλες γυναίκες στον κόσμο, εγκλωβίστηκε στον γνωστό φαύλο κύκλο της βίας που την αποδυνάμωνε μέρα με τη μέρα. Η κακοποιημένη γυναίκα αδυνατεί να προβλέψει την επόμενη στιγμή που θα την κακοποιήσει ο σύντροφός της, αφού η αφορμή είναι διαφορετική και τυχαία κάθε φορά. Μαθαίνει ότι είναι αβοήθητη (γνωστό ως ψυχολογικός μηχανισμός της «μαθημένης αβοηθησίας») δίχως τον έλεγχο πάνω σε αυτό που της συμβαίνει, αρχίζει να νιώθει απόγνωση, θλίψη, αποδέχεται την κατάστασή της και παύει να αντιδρά.
Η γυναικεία κακοποίηση παραμένει αθέατη και σιωπηλή: 1 στις 5 γυναίκες σήμερα κακοποιείται από τον σύντροφό της. Η βία έχει στόχο την επιβολή του ελέγχου επάνω της και περιλαμβάνει την σωματική, ψυχολογική και σεξουαλική κακοποίηση. 1 στις 2 γυναίκες που δολοφονείται κάθε χρόνο είναι θύμα του πρώην ή του νυν συντρόφου της. 70% των ανδρών που κακοποιούν τις γυναίκες τους κακοποιούν και τα παιδιά τους.
Αναφορικά με το προφίλ του θύτη, αρκεί να πούμε ότι μπορεί να είναι ο καθένας που βρίσκεται ανάμεσά μας και σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για περιθωριακό άτομο. Μπορεί να ανήκει σε όλες τις κοινωνικο-οικονομικές τάξεις και σπάνια πάσχει από ψυχιατρική διαταραχή. Πρόκειται κατά κανόνα για «ευυπόληπτα» άτομα που ζουν μια φυσιολογική ζωή. Μοιάζει ωστόσο να έχουν πλήρη απουσία ενσυναίσθησης (empathy), χαμηλή ανοχή στον θυμό, έντονες εκφορτίσεις επιθετικότητας και χαμηλή αυτοεκτίμηση, η οποία περιβάλλεται από ναρκισσιστικά χαρακτηριστικά προσωπικότητας.
