Όσα γράφονται για τον Νίκο Ανδρουλάκη αυτές τις ημέρες επιχειρούν να απαντήσουν σε ένα ερώτημα: τι κερδίζει η Κεντροαριστερά με τη νίκη του; Η απάντηση είναι πιο απλή από όσο θα περίμενε κανείς: με την εκλογή του, ο Ανδρουλάκης διασφαλίζει ότι ο κύκλος της παράταξής του δεν κλείνει.
Όσοι μιλούσαν για ένα γερασμένο κόμμα, για ένα ΠΑΣΟΚ με μπόλικο παρελθόν αλλά καθόλου μέλλον, βρίσκονται μπροστά σε μια νέα κατάσταση: μια ομάδα σαραντάρηδων, που μέχρι τώρα είχε συνηθίσει περισσότερο στις πολιτικές ήττες παρά στις νίκες, που δεν βρέθηκε ποτέ σε κυβερνητικά πόστα, αναλαμβάνει τα ηνία. Και το κάνει χωρίς ακόμα να έχει συνειδητοποιήσει τι καλείται να διαχειριστεί, χωρίς να έχει τολμήσει να συλλάβει το διακύβευμα της επόμενης μέρας. Ο Ανδρουλάκης και οι συνεργάτες του υποσχέθηκαν ότι θα πάρουν το ΠΑΣΟΚ από την τρίτη θέση για να το κάνουν πάλι πρωταγωνιστή, κερδίζοντας τη μάχη του προοδευτικού χώρου που μαίνεται εδώ και δέκα χρόνια αδιάκοπα. Ακόμα κι αν αποτύχουν, ακόμα και αν «δεν τους βγει», έχουν εξασφαλίσει τη συνέχεια της προσπάθειας –πράγμα που κάνει το αποτέλεσμα της Κυριακής πιο σημαντικό από όσο φαίνεται, είτε κανείς στηρίζει τη νέα ηγεσία είτε όχι.
Ο Ανδρουλάκης δεν κέρδισε μόνο επειδή είναι νέος, ούτε επειδή έχασε ο Γιώργος Παπανδρέου. Τα τελευταία δύο χρόνια απέφευγε συστηματικά τις σφοδρές συγκρούσεις με την προηγούμενη ηγεσία, κρατούσε επικοινωνιακά χαμηλούς τόνους σε κάθε εσωκομματικό πρόβλημα που προέκυπτε. Κατάφερε, λοιπόν, να φτιάξει ένα καινούργιο προφίλ, πιο ενωτικό από το προηγούμενο, ενώ παράλληλα η οργανωτική δουλειά που γινόταν από κάτω δεν σταματούσε. Την τελευταία εβδομάδα, επέλεξε να μην απαντήσει στις επιθέσεις του Παπανδρέου. Μόνο κέρδισε –και αυτό φάνηκε στο αποτέλεσμα. Κι αν η ανάγκη για ενότητα μείνει μόνο προεκλογική διακήρυξη ή αν προτίθεται να την εφαρμόσει στην πράξη; Πώς θα προπονήσει την ομάδα εκείνος που εκπαιδεύτηκε για χρόνια αποκλειστικά στην εσωκομματική άμυνα; Θα αντέξει να παίξει με όλους τους διαθέσιμους παίκτες, ακόμα κι αν δεν είναι δικοί του, ή θα κόψει κάποιους από την αποστολή; Ο δρόμος προς το συνέδριο θα δείξει τις προθέσεις –η κατανόηση του νέου ρόλου είναι σίγουρα ένα από τα μεγαλύτερα στοιχήματα της καινούργιας ηγεσίας.
Από εκεί και πέρα, ο νέος πρόεδρος θα πρέπει να βρει τις σωστές ισορροπίες με τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Αλέξη Τσίπρα –και αυτές οι ισορροπίες έχουν να κάνουν με το όραμα που έχει για το κόμμα του, με ορίζοντα τις διπλές κάλπες που έρχονται. Το μούδιασμα στον ΣΥΡΙΖΑ είναι δεδομένο, κυρίως βλέποντας τις ουρές των ψηφοφόρων που στήθηκαν όχι μία, αλλά δύο Κυριακές. Οχι για χάρη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που σε μια παρόμοια διαδικασία πιθανόν να μη μάζευε τον ίδιο αριθμό συμμετεχόντων, αλλά για χάρη ενός κόμματος που σκόραρε 8% στις προηγούμενες εκλογές.
Η δυναμική που έχει αποκτήσει το ΠΑΣΟΚ, μέσα από όλα όσα συνέβησαν τους τελευταίους δύο μήνες, είναι αντιστρόφως ανάλογη του ενθουσιασμού για τον τρόπο με τον οποίο ασκεί αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ. Η ΝΔ δεν βλέπει ακόμα το ΠΑΣΟΚ ως απειλή κι αυτό φαίνεται στην ευκολία με την οποία ο Κυριάκος Μητσοτάκης σήκωσε το τηλέφωνο για να συγχαρεί τον νέο πρόεδρό του. Και για αυτή την πλευρά, όμως, ο Ανδρουλάκης είναι άγνωστο χαρτί, οπότε η εκλογή του παραμένει μυστήριο. Κι αυτό θα συνεχιστεί, εν μέρει, καθώς ο νέος πρόεδρος δεν θα βρίσκεται στη Βουλή για να αντιπαρατεθεί προσωπικά με τους αντιπάλους που θα κληθεί να αντιμετωπίσει στην εθνική κάλπη. Εκεί είναι το δεύτερο τεστ για τον Ανδρουλάκη: οι διπλές κάλπες και ο τρόπος που αυτές θα λειτουργήσουν για το ΠΑΣΟΚ —ιδίως αν κληθεί να πάρει θέση για τον σχηματισμό κυβέρνησης και αν το κάνει.
Η επόμενη ημέρα ξεκινάει με καλούς οιωνούς. Η ευκαιρία, με κάθε επισημότητα πλέον, ανήκει στον Ανδρουλάκη. Το τι θα κάνει με αυτήν είναι αποκλειστική επιλογή του.
