Με πρόσφατες αποφάσεις και με παραδείγματα του παρελθόντος θα δούμε τις διαφορές.
Οι κυβερνητικές αποφάσεις διακρίνονται σε διαφορετικές κατηγορίες. Κάποιες είναι χρήσιμες, ξεκάθαρες και προσφέρουν πραγματικό όφελος στους πολίτες. Υπάρχουν επίσης αποφάσεις που λαμβάνονται κυρίως για εντυπωσιασμό, για να ικανοποιηθεί η κοινή αντίληψη περί δικαίου, χωρίς να προσφέρουν ουσιαστική λύση. Αυτές, αν και δεν προκαλούν άμεσα ζημιά, δεν προσφέρουν και καμία αξιόλογη βελτίωση. Τέλος, υπάρχουν και αποφάσεις που, παρά τις πολιτικές ανάγκες που τις επιβάλλουν, είναι πραγματικά καταστροφικές και θέτουν σε κίνδυνο τη σταθερότητα της χώρας.
Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν αποφάσεις με περιορισμένη δημοσιότητα αλλά σημαντική χρησιμότητα, όπως η πρόσφατη απόφαση του Κωστή Χατζηδάκη για τον διπλασιασμό των ορίων εισοδήματος και περιουσίας, ώστε να καταστεί υποχρεωτική η αποδοχή του εξωδικαστικού μηχανισμού από τράπεζες και servicers. Αντίστοιχα, η νέα απόφαση που επιτρέπει στους πολίτες να αλλάζουν πάροχο ενέργειας μέσω του gov.gr, αντί για την παλιά διαδικασία με τα έγγραφα, λύνει το πρόβλημα χιλιάδων δανειοληπτών και εκατομμυρίων καταναλωτών.
Από την άλλη, υπάρχουν αποφάσεις που αποτελούν απλώς πυροτεχνήματα, όπως αυτή για τους δανειολήπτες με ελβετικό φράγκο, οι οποίες δεν επιλύουν το πρόβλημα, αλλά και δεν δημιουργούν επιπλέον ζημιά. Αν και πολλοί ζητούν λύση, είναι σαφές ότι όποια σοβαρή πρόταση εξετάζεται θα επηρεάσει τα κεφάλαια των τραπεζών και δεν προχωράει. Ωστόσο, πολιτικοί θέλουν να δείχνουν ότι ασχολούνται με το ζήτημα.
Η χώρα, δυστυχώς, έχει πληρώσει στο παρελθόν ακριβώς για αυτές τις ανεύθυνες πολιτικές αποφάσεις που πάρθηκαν υπό πολιτική πίεση. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η αύξηση των δαπανών για μισθούς και συντάξεις, η οποία τελικά οδήγησε σε περικοπές και καταργήσεις δώρων λόγω της χρεοκοπίας.
Αυτό το ζήτημα της επαναφοράς του 13ου και 14ου μισθού έχει επανέλθει στην επικαιρότητα με διάφορους τρόπους, και η κυβέρνηση το αφήνει να κυκλοφορεί χωρίς να το διαψεύδει. Η αντιπολίτευση προσπαθεί να το εκμεταλλευτεί, κάνοντας λόγο για ρεαλιστικότητα, ενώ κανείς δεν εξηγεί στους πολίτες την πραγματικότητα: αν υπάρχουν χρήματα, πρέπει να κατευθυνθούν προς αυτή την κατεύθυνση ή μήπως υπάρχουν πιο επείγοντα ζητήματα; Το κονδύλι για μισθούς και συντάξεις, παρά τις μικρές αυξήσεις των τελευταίων ετών, πλησιάζει τα επίπεδα του 2009, χωρίς ωστόσο η οικονομία να έχει επιστρέψει σε εκείνα τα επίπεδα.
