Για να μπει ένα κόμμα στην Βουλή, θα πρέπει να περάσει το ποσοστό του 3%.

Τι θα γινόταν αν δεν υπήρχε αυτό το όριο;

Πιθανόν να βλέπαμε πολλά μικρά κόμματα στη Βουλή με ελάχιστους βουλευτές που θα δυσκόλευαν τον σχηματισμό ισχυρής κυβέρνησης και παραγωγής νομοθετικού έργου.

Ή κόμματα με μονοθεματικές ατζέντες που στοχεύουν στην εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων.

Με αφορμή κυρίως το τελευταίο, το όριο του 3% θεσπίστηκε το 1993, και στην ουσία αποτέλεσε ένα εμπόδιο για τα κόμματα της μειονότητας, που εκπροσωπούσαν μεν τους μουσουλμάνους της Θράκης, υποστηρίζονταν όμως ανοιχτά από την Τουρκία.

Μέχρι τότε, οι βουλευτές της μειονότητας έθεταν υποψηφιότητα μέσω των μεγάλων εθνικών κομμάτων, όπως γίνεται και σήμερα.

Το 1990 όμως, ο Αχμέτ Φαϊκογλου που είχε εκλεχθεί ως ανεξάρτητος βουλευτής, υποστήριξε ότι οι Πομάκοι είναι στο αίμα τους γνήσιοι Τούρκοι και πως η μειονότητα της Θράκης είναι τουρκική μουσουλμανική, όχι σκέτο μουσουλμανική.

Σε αντίστοιχες δηλώσεις προέβη και ο Αχμέτ Σαδίκ. Οι βουλευτές αυτοί πολιτεύονταν με τους συνδυασμούς Εμπιστοσύνη και Πεπρωμένο που αργότερα έγιναν το Κόμμα Ισότητας Ειρήνης και Φιλίας.

Η μουσουλμανική μειονότητα τότε ήταν περίπου το 1% του συνολικού πληθυσμού, ενώ αν αφαιρεθούν αυτοί που δεν μπορούσαν να ψηφίσουν, το ποσοστό μειώνεται ακόμα περισσότερο.

Έτσι, με το κατώτατο όριο 3% εξασφαλίστηκε ένα ναι μεν μικρό, για τον πολιτικά ενεργό πληθυσμό όμως της μειονότητας αρκετά υψηλό κατώφλι, το οποίο εξασφάλιζε ότι το κόμμα που λάμβανε ανοιχτά την στήριξη της κυβέρνησης της Τουρκίας δεν θα έμπαινε στην ελληνική Βουλή.

Υπήρξε βέβαια η θέληση να μειωθεί, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήθελε να το μειώσει στο 2.5%, αλλά τελικά αφέθηκε ως έχει.